Με μια ελπίδα. . .

Μια γυναίκα που πονάει για έναν άντρα έχει να πει περισσότερα απ'όσα νομίζεις.

Εκείνος να πονάει για μια αγάπη μακρινή μα εκείνη να πονά για εκείνον, που είναι δίπλα της, που της χαμογελά, που της μιλά, που την αγγίζει μα δεν γνωρίζει τα αισθήματα της.

Όπου κι αν έψαξε, σε τόπους μακρινούς κι αν έφτασε, έρωτα δεν βρήκε, αγάπη δεν της έδωσε κανείς.

Ούτε εκείνος. Μα απ'όλους πιο πολύ εκείνον θέλει.

Γιατί μαζί του νιώθει ελεύθερη, νιώθει αληθινή, ποτέ να κρυφτεί δεν προσπάθησε.

Φταίει το γέλιο του το αγνό, που μικρό παιδί θυμίζει, μα το μουστάκι του και τα γδαρμένα από τη δουλειά χέρια του δεν αφήνουν τον άντρα να κρυφτεί.

Φταίνε τα μάτια του που χαμογελάνε ακόμα και όταν πονάνε.

Φταίει η ανάσα του που κρασί και τσιγάρο μυρίζει και η φωνή του που με το πρώτο "κα" και "τε" την γυρίζουν πίσω στις καλοκαιρινές στιγμές που ζήσανε μαζί.

Μα λάθος στιγμή διαλέξανε οι δυό ψυχές να ανταμώσουν. 

Τώρα το μόνο που έχει να της τον θυμίζει είναι η θάλασσα. 

Την χαζέυει με μια ελπίδα, τα κορμιά τους να ακουμπήσουνε ξανά κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο.

Στα μπράτσα του να κοιμηθεί ακόμα μια φορά πριν πουν αντίο