Αμήχανες στιγμές

Το πάλεψα, πίστεψε με
να κλείσω τα στόματα στις φωνές μέσα στο κεφάλι μου
Προσπαθώ ακόμα, ίσως τα καταφέρω
μα κάθε φορά που την ψυχή μου νιώθω καθαρή και γαλήνια
πάλι στον δρόμο μου εμφανίζεσαι
Και αν δεν είναι οι φωνές
είναι τα χέρια μου που τρέμουν
το δέρμα μου που ανατριχιάζει στην εικόνα σου
Αλλά τα σκοτώνεις όλα ένα ένα
όλες τις ελπίδες που μείναν μέχρι τώρα
Κάποτε μου χάριζες ένα χαμόγελο όταν με έβλεπες
ένα βλέμμα πλημμυρισμένο συναισθήματα παράξενα
Μα τώρα το βλέμμα σου δεν σταματά πάνω μου ούτε λεπτό
άλλες χαρές γυρεύεις σε κάποιο κενό
Σε αμήχανες στιγμές αρκούμε τώρα
Ανταλλάζουμε κουβέντες σαν άσχετοι περαστικοί
χωρίς ουσία, χωρίς ψυχή
Νιώθω τη νέκρα των πεθαμένων συναισθημάτων κι αηδιάζω
Σαπίζουν μέσα μου και με μολύνουν
Δώσε μου μια νύχτα έρωτα να σώσω την ψυχή μου
και εγώ θα σου δώσω ότι όμορφο απέμεινε πρωτού εξαφανιστώ