Ζητείται παράδεισος...

Είχα...είχα ένα μικρό παράδεισο. 

Ένα καταφύγιο για τις πιο όμορφες μέρες του χρόνου,

για να ζω τις πιο δυνατές στιγμές,

για να το μοιράζομαι με ανθρώπους που αγαπώ.

Μετρούσα...μετρούσα τις μέρες μια μια.

Όλος ο χρόνος μια γλυκιά αναμονή για να γυρίσω πίσω,

για να φύγω από της πόλης μου το γκρίζο,

για να βρω ξανά τον εαυτό μου.

Χανόμουν...χανόμουν μεσ' την ομορφιά της φύσης.

Συνυπήρχαν τέλεια η θάλασσα με το βουνό

και η μουσική αντιλαλούσε στις σπηλιές 

σαν να 'ταν ζωντανοί οι βράχοι και σου απαντούσαν.

Ήμουν...ήμουν ευτυχισμένη εκεί, ήμουν εγώ.

Τίποτα δεν μπορούσε να με κάνει δυστυχισμένη

η αγάπη εκεί ήταν ατέλειωτη, τα χαμόγελα τεράστια,

δεν υπήρχε απαγορεύεται και όλα ήταν δυνατά.

Τώρα...τώρα όμως πάει.

Ο μικρός αυτός παράδεισος χάθηκε 

στα χέρια κάποιων που χρήμα βρωμάνε.

Τον ξεπούλησαν τον παράδεισο μου!

Τον δικό μου ...

μικρό ...

 παράδεισο ...