Γράμμα στη γειτονιά

Πόσες νύχτες έφαγα στη θάλασσα

να πηγαίνω και να έρχομαι

Κι όμως όσες φορές κι αν έφυγα 

πότε δεν χώνεψα αυτό το αντίο

Δεν με πονάει που γυρίζω εδώ

με πονάει που φεύγω

Σιχαίνομαι τους αποχωρισμούς

και φεύγω τρέχοντας για να μην πονέσω

-τι λέω; αφού πονάω

και φεύγω γρήγορα για να μην σας πονέσω

Μα όσο γρήγορα κι αν τρέξω 

τα μάτια σας γαμώτο 

που κοιτάνε την πλάτη μου

ξεριζώνουν την καρδιά μου γαμώτο

ποτέ δεν κατάφερα να ταξιδέψω με την καρδιά μου

πάντα εκεί μένει γαμώτο

μισός άνθρωπος τριγυρίζω στον κόσμο

Ξένη όπου κι αν πάω ρε

δεν με ξέρουν πουθενά

μόνο σε ένα μέρος

Πατάω πόδι και μ' αγκαλιάζουν όλα

εκεί ξέρουν το όνομα μου ρε

εκεί έχω κάτι δικό μου 

Ξέρω πως θα ανοίξω μια πόρτα 

και θα βρω τα ίδια μεθυσμένα χαμόγελα να με περιμένουν

με μια μεγάλη βαρελίσια 

Νύχτες αλλόκοτες

άνθρωποι ξένοι που γίνονται γνωστοί σε δύο στιγμές

φτάνει που είναι γειτονιά

Μυρωδιά οινοπνεύματος 

καπνού

ιδρώτα

Μυρίζει κόλαση η γειτονιά μας

μα είναι ο παράδεισος

-Χα! Είμαστε γενιά του πολυτεχνείου

που κοντά στο χάραμα τη βρίσκουμε με Πικάσο

Ω αυτό το χάραμα

έρχεται πιο συχνά από το σούρουπο

-ή έτσι θυμάμαι τουλάχιστον

Κρατήστε την καρδιά μου ρε

να 'χω ένα λόγο να γυρίζω πάντα πίσω