Αμήχανες στιγμές

Το πάλεψα, πίστεψε με
να κλείσω τα στόματα στις φωνές μέσα στο κεφάλι μου
Προσπαθώ ακόμα, ίσως τα καταφέρω
μα κάθε φορά που την ψυχή μου νιώθω καθαρή και γαλήνια
πάλι στον δρόμο μου εμφανίζεσαι
Και αν δεν είναι οι φωνές
είναι τα χέρια μου που τρέμουν
το δέρμα μου που ανατριχιάζει στην εικόνα σου
Αλλά τα σκοτώνεις όλα ένα ένα
όλες τις ελπίδες που μείναν μέχρι τώρα
Κάποτε μου χάριζες ένα χαμόγελο όταν με έβλεπες
ένα βλέμμα πλημμυρισμένο συναισθήματα παράξενα
Μα τώρα το βλέμμα σου δεν σταματά πάνω μου ούτε λεπτό
άλλες χαρές γυρεύεις σε κάποιο κενό
Σε αμήχανες στιγμές αρκούμε τώρα
Ανταλλάζουμε κουβέντες σαν άσχετοι περαστικοί
χωρίς ουσία, χωρίς ψυχή
Νιώθω τη νέκρα των πεθαμένων συναισθημάτων κι αηδιάζω
Σαπίζουν μέσα μου και με μολύνουν
Δώσε μου μια νύχτα έρωτα να σώσω την ψυχή μου
και εγώ θα σου δώσω ότι όμορφο απέμεινε πρωτού εξαφανιστώ

Χθες βράδυ

Χθες βράδυ, που λες, ονειρεύτηκα 
να μοιραζόμαστε οι δυο μας τον παράδεισο
Γυμνοί και ξυπόλητοι σαν πρωτόπλαστοι
να δοκιμάζουμε απαγορευμένους καρπούς
Να βουτάμε σε σμαραγδένιες θάλασσες
κι η αρμύρα να καίει τα κορμιά μας
Κι ότι  θεϊκό ξέχασε ο Θεός να πλάσει
εμείς να το πλάθουμε με βάση τα όνειρα μας 
Έρωτας και μουσική 
αυτά να 'ναι τα παιδιά μας
παραδείσου δημιουργήματα 
δώρο για τους ανθρώπους 
Τα βράδια ν' ανάβουμε φωτιές
που οι φλόγες τους χορεύουν
θαρρώ ταγκό αργεντίνικο
και 'μεις ακολουθάμε
Κι έπειτα ξαπλωμένοι ανάσκελα 
σ' απέραντο βραδινό ουρανό
τ'αστέρια να μετράμε

Μα ξημέρωσε
και ξύπνησα σε ένα άδειο διπλό κρεβάτι
Σ' ένα δωμάτιο με τέσσερις κρύους τοίχους
που απ'τα παράθυρα του ούτε ο ήλιος δεν χωρά
Καταδικασμένη να ζήσω άλλη μια μέρα  
μακριά απ' τον παράδεισο και εσένα 
και ψέματα να πω ξανά
πως χθες βράδυ δεν σε ονειρεύτηκα

https://www.youtube.com/watch?v=4Tr0otuiQuU

Κωπηλάτης του χρόνου

Περάσανε χειμώνες
Περάσανε καλοκαίρια
Περάσαν χρόνια ολόκληρα
μα μέρα δεν πέρασε που να μην σε σκέφτηκα
κι οι νότες ακόμα γυρίζουν στο μυαλό μου
Παίζουν μαζί μου
και εγώ αφήνομαι στο παιχνίδι τους
Μου τραγουδούν το δρόμο της επιστροφής
το δρόμο προς τον έρωτα του έρωτα
Είναι αδιέξοδο;
Κανείς δεν ξέρει
Εγώ αυτόν διάλεξα να βαδίσω

Μοιάζει με κύκλο
Κάθε τέλος μας και αρχή μας
Κάθε τέλος και σημάδια
Τελευταίο σημάδι ένα κάψιμο στα χείλη
να με καίει μέχρι την επόμενη αρχή
Ίσως να ΄ναι το ίδιο τυχαία
Ίσως πιο όμορφη από κάθε φορά
Τα σώματα μας διαβήτης στον πιο μεγάλο κύκλο

Θα χει το χρώμα του κρασιού
το άρωμα του γιασεμιού
και πάνω στον ρυθμό του δοξαριού
εγώ στο κέντρο θα χορέψω τη ζωή

Είμαι εδώ, λίγο μετά το τέλος
λίγο πριν την αρχή
Κάνω κουπί στη θάλασσα του χρόνου
να φύγουνε οι μέρες γρήγορα
Ξεχνάω να τις ζήσω γιατί ζω στο όνειρο μου
Τι χαζή..
Μα υπάρχει πιο όμορφη χαζομάρα απ'τον έρωτα;

Δίλημμα

Ένα πρωινό που κοιτάχτηκα στον καθρέφτη 
κατάλαβα ότι έχασα τον εαυτό μου
μέσα σ'αυτό το χάος του έρωτα μας
Και δεν φαντάζεσαι πόσο αγαπούσα αυτόν τον χαμένο εαυτό
τον ελεύθερο, δημιουργικό και ταξιδιάρικο εαυτό μου

Ήρθα γεμάτη στον κόσμο του έρωτα 
μα από 'κει δεν φεύγεις χωρίς να πάρεις κάτι 
και έπρεπε να κάνω χώρο 
γι' αυτό το κάτι το καινούργιο 
Μα πως να διαλέξεις ανάμεσα σ'αυτά τα δύο τρένα;
Σ'αυτό που ξέρεις πως σε ταξιδεύει αργά και ασφαλή 
και στο άλλο που υπόσχεται να σε πάει πιο μακριά
Μήνες στην αναμονή να μην μπορώ να διαλέξω
Κουράστηκε το απλωμένο χέρι σου το ξέρω
κουράστηκε να περιμένει

Ότι κι αν διάλεγα κάτι θα κέρδιζα κάτι θα έχανα

Είπα καλύτερα να τα βρω με τον εαυτό μου
Ίσως και να τρόμαξα μπροστά στο καινούργιο
είχα βολευτεί στη μοναχική ζωή μου
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι αλλαγές 
τάραζαν την ησυχία μου

Τώρα λοιπόν που διάλεξα, ψάχνω
Ψάχνω συνεχώς κι αδιάκοπα 41 μέρες
Έψαξα στους δρόμους και τα μαγαζιά της πόλης
έψαξα στο νησί και τα βουνά
ακόμα και στον ουρανό
και μου φαίνεται απίστευτο
μα πράγματι, δεν τον βρήκα ακόμα
Μεταξύ μας δεν πιστεύω πως θα τον βρω ξανά
όχι αυτόν καθεαυτόν τουλάχιστον

Όπως είπα, απ'τον κόσμο του έρωτα 
δεν μπορείς να φύγεις αν δεν πάρεις κάτι
δεν μπορείς να φύγεις ο ίδιος άνθρωπος που ήρθες

Εισαγωγή στο χειμώνα

Πέρασε ο καιρός
μόνο αναμνήσεις και κάτι στάχτες έχουν μείνει απ'τα σβησμένα μου τσιγάρα
κι αν ήμουν εγώ αυτή που έσπασε την κόκκινη πορσελάνη
πρώτη εγώ έκοψα τα χέρια μου
και ένοχη τώρα δεν μπορώ να τα κοιτάω πια
τα μάτια μου προδίδουν το σφάλμα που έχω κάνει
τιμωρώ τον εαυτό μου στην δικιά μου φυλακή
πίνω κρασί γιατί έχει γνώριμη γεύση
ημίγλυκο κρασί
μέτριος καφές
το μέτριο χειρότερο κι απ'το κακό
και πάλι τσιγάρο που ξέρω πως σιχαίνεσαι 
οι κουρτίνες έχουν κιτρινίσει 
και ο μπλε τοίχος έχεις γεμίσει υγρασία από τότε που άδειασε το δωμάτιο
έρχεται δύσκολος χειμώνας
ίσως να ήταν αλλιώς αν εγώ δεν χάζευα τα απέναντι τραπεζάκια
και εκείνη την πινακίδα με τα κόκκινα γράμματα
αν δεν άναβα ακόμα ένα τσιγάρο
ίσως να ήταν αλλιώς 
μα οι τίτλοι έχουν πέσει 
και το βλέμμα μου είναι σαν καρφί στο πάτωμα
περιμένω ένα θαύμα να μπει από την πόρτα ή το παράθυρο 
μα μόνο αέρας μπαίνει κι αυτός με δυσκολία
το δωμάτιο γεμάτο και άδειο
Έσβησε το τελευταίο.-

Γράμμα στη γειτονιά

Πόσες νύχτες έφαγα στη θάλασσα

να πηγαίνω και να έρχομαι

Κι όμως όσες φορές κι αν έφυγα 

πότε δεν χώνεψα αυτό το αντίο

Δεν με πονάει που γυρίζω εδώ

με πονάει που φεύγω

Σιχαίνομαι τους αποχωρισμούς

και φεύγω τρέχοντας για να μην πονέσω

-τι λέω; αφού πονάω

και φεύγω γρήγορα για να μην σας πονέσω

Μα όσο γρήγορα κι αν τρέξω 

τα μάτια σας γαμώτο 

που κοιτάνε την πλάτη μου

ξεριζώνουν την καρδιά μου γαμώτο

ποτέ δεν κατάφερα να ταξιδέψω με την καρδιά μου

πάντα εκεί μένει γαμώτο

μισός άνθρωπος τριγυρίζω στον κόσμο

Ξένη όπου κι αν πάω ρε

δεν με ξέρουν πουθενά

μόνο σε ένα μέρος

Πατάω πόδι και μ' αγκαλιάζουν όλα

εκεί ξέρουν το όνομα μου ρε

εκεί έχω κάτι δικό μου 

Ξέρω πως θα ανοίξω μια πόρτα 

και θα βρω τα ίδια μεθυσμένα χαμόγελα να με περιμένουν

με μια μεγάλη βαρελίσια 

Νύχτες αλλόκοτες

άνθρωποι ξένοι που γίνονται γνωστοί σε δύο στιγμές

φτάνει που είναι γειτονιά

Μυρωδιά οινοπνεύματος 

καπνού

ιδρώτα

Μυρίζει κόλαση η γειτονιά μας

μα είναι ο παράδεισος

-Χα! Είμαστε γενιά του πολυτεχνείου

που κοντά στο χάραμα τη βρίσκουμε με Πικάσο

Ω αυτό το χάραμα

έρχεται πιο συχνά από το σούρουπο

-ή έτσι θυμάμαι τουλάχιστον

Κρατήστε την καρδιά μου ρε

να 'χω ένα λόγο να γυρίζω πάντα πίσω

Ζητείται παράδεισος...

Είχα...είχα ένα μικρό παράδεισο. 

Ένα καταφύγιο για τις πιο όμορφες μέρες του χρόνου,

για να ζω τις πιο δυνατές στιγμές,

για να το μοιράζομαι με ανθρώπους που αγαπώ.

Μετρούσα...μετρούσα τις μέρες μια μια.

Όλος ο χρόνος μια γλυκιά αναμονή για να γυρίσω πίσω,

για να φύγω από της πόλης μου το γκρίζο,

για να βρω ξανά τον εαυτό μου.

Χανόμουν...χανόμουν μεσ' την ομορφιά της φύσης.

Συνυπήρχαν τέλεια η θάλασσα με το βουνό

και η μουσική αντιλαλούσε στις σπηλιές 

σαν να 'ταν ζωντανοί οι βράχοι και σου απαντούσαν.

Ήμουν...ήμουν ευτυχισμένη εκεί, ήμουν εγώ.

Τίποτα δεν μπορούσε να με κάνει δυστυχισμένη

η αγάπη εκεί ήταν ατέλειωτη, τα χαμόγελα τεράστια,

δεν υπήρχε απαγορεύεται και όλα ήταν δυνατά.

Τώρα...τώρα όμως πάει.

Ο μικρός αυτός παράδεισος χάθηκε 

στα χέρια κάποιων που χρήμα βρωμάνε.

Τον ξεπούλησαν τον παράδεισο μου!

Τον δικό μου ...

μικρό ...

 παράδεισο ...